Richard B. Rood*

Global ısınma, ansızın sona ermeyecek. Çabucak yarın tüm dünyadaki beşerler birebir anda fosil yakıtları kullanmaktan vazgeçseydi bile, depolanan ısı atmosferi ısıtmaya devam ederdi. Bir radyatörün bir konutu nasıl ısıttığını hayal edin. Su bir kazanda ısıtılır ve sıcak su konuttaki borularda ve radyatörlerde dolaşır. Radyatörler odadaki havayı ısıtmayı sürdürür. Kazan kapatıldıktan sonra bile, evvelden ısıtılmış haldeki su sistem boyunca dolaşmaya ve meskeni ısıtmaya devam eder. Radyatörler aslında soğur lakin depolanan ısı tekrar de odadaki havayı ısıtır. Buna ‘süreğen ısınma’ ismi verilir. Dünya da tıpkı bunun üzere ısıyı depolayan ve akabinde özgür bırakan düzeneklere sahiptir.

Yayınlanan yeni araştırmalar, bilim insanlarının Dünya’daki süreğen ısınmanın iklimi nasıl etkileyeceğine ait anlayışını ilerletiyor. Geçmişte beşerler, gezegeni ısıtmayı bıraktıktan sonra global yüzey hava sıcaklığının tepeye ulaşmasının 40 yıl yahut daha uzun süreceğini düşünürken, artık araştırmalar sıcaklığın 10 yıla yakın bir müddette tepeye ulaşabileceğini ortaya koyuyor. Ne var ki bu durum, gezegenin sanayi öncesi devrin iklimine geri döneceği ya da deniz düzeylerinin yükselmesi üzere yıkıcı tesirlerden kaçınabileceğimiz manasına gelmiyor.

İklim bilimi profesörüyüm ve sürdürdüğüm araştırma ve öğretim, iklim bilgisinin kent plancıları, halk sıhhati uzmanları ve siyaset yapıcılar üzere uygulayıcılar tarafından kullanılabilirliği üzerine odaklanıyor. Nisan ayı başlarında Hükümetlerarası İklim Değişikliği Paneli’nde yayınlanacak iklim değişikliğinin hafifletilmesine ait yeni bir raporla, daha büyük resme bir göz atalım.

ISINMANIN TEPEYE ULAŞMASIYLA İLGİLİ ALGI NASIL DEĞİŞTİ?

Tarihî olarak, oluşturulan birinci iklim modelleri yalnızca atmosferi temsil ediyordu ve büyük ölçüde basitleştirilmişti. Ortadan yıllar geçtikçe, bilim insanları okyanusları, karaları, buz katmanlarını, kimyayı ve biyolojiyi modellere eklediler. Günümüzde oluşturulan modeller, sera gazlarının, bilhassa de karbondioksitin davranışını daha açık bir biçimde temsil edebilir. Bu, bilim insanlarının atmosferde bulunan karbondioksit sebebiyle global ısınmayı okyanusta depolanan ısının tesirinden daha gerçek biçimde ayırmalarına imkan sunar.

Radyatör benzetmemizi düşünürsek, Dünya’nın atmosferindeki artan sera gazı konsantrasyonları kazanı yanar halde fiyat; yani, enerjiyi yüzeye yakın bir halde meblağ ve ısıyı yükseltir. Isı, büyük oranda radyatörlerin rolünü üstlenen okyanuslarda birikir ve depolanır. Daha sonra, hava akımları ve okyanus akıntıları aracılığıyla dünya çapında dağıtılır.

Aktüel anlayışa nazaran, insanların gezegende neden olduğu ek ısınmanın tamamının ortadan kaldırılması durumunda, makul sonuçlardan biri, Dünya’nın 40 yıldan fazla 10 yıllık bir müddet içerisinde global çapta bir yüzey hava sıcaklığı doruğuna ulaşması olabilir. Daha eski 40 yahut daha fazla yıllık iddia, ben de dahil olmak üzere, yıllar boyunca pek çok kişi tarafından kullanıldı. Bunun, süratli bir soğumanın başlangıcı olması ya da iklim değişikliğinin bilakis çevrilmesinden fazla, sırf sıcaklığın dengelenmeye başladığı bir tepe olduğuna dikkat etmek gerek.

Yeni sonuçlanan araştırmada ulaşılan sonuçların kıymetini abartmak konusunda, ihtiyatlı davranmayı haklı çıkaracak kadar belirsizlik olduğuna inanıyorum. Araştırma müellifleri, ‘ısınma zirvesi’ kavramını global yüzey hava sıcaklığına uyguladılar. ‘Küresel yüzey hava sıcaklığı’, mecazi olarak “oda” sıcaklığıdır ve iklimsel değişimin ülkü ölçüsü değildir. ‘İnsan kaynaklı ısınmayı apansız kesme’ kavramı da idealize edilmiştir ve tam manasıyla gerçekçi değildir -bunu gerçekleştirmek, ziraî alandaki yaygın değişiklikler de dahil olmak üzere, fosil yakıt kullanımını bırakmaktan çok daha fazla aksiyona gereksinim duyar- ve iklimin yalnızca kimi kesimlerinin nasıl davranabileceğini göstermeye yardım eder.

Hava sıcaklığı doruğa çıkacak ve dengelenecek olsa dahi, biriken ısı nedeniyle “süreğen buzul erimesi“, “süreğen deniz düzeyi yükselmesi” ve öteki pek çok karasal ve biyolojik eğilim gelişmeye devam edecek. Aslında bunların bir kısmı, bilhassa de Kuzey Kutbu ve şu anda donmuş haldeki öteki yüksek enlem birikintilerinden atmosfere karbondioksit ve metan salınmasına yol açabilir. Bu ve öbür nedenlerden dolayı, gelecekte gerçekleştirilecek buna emsal çalışmaların ne kadar ileriye baktığını düşünmek gerekiyor.

GELECEĞİN OKYANUSLARI

Okyanuslar ısıyı depolamayı ve atmosferle değiş tokuş etmeyi sürdürecek. Yeni salımlar dursa dahi, sanayi öncesi periyotlardan beridir okyanusta biriken çok ölçüdeki ısı, iklimi 100 yıl ya da daha uzun bir mühlet daha etkilemeye devam edecek. Okyanus hareketli bir yapıda olduğu için akıntılara sahiptir ve çok ısısını atmosfere geri salmaz. Sıcaklık ayarlanırken inişler ve çıkışlar yaşanacaktır.

Bunun yanı sıra, okyanuslar atmosferde bulunan karbondioksit ölçüsünü da tesirler; çünkü karbondioksit okyanuslar tarafından hem emilir hem de yayılır. Paleoiklim** araştırmaları, geçmişte karbondioksit ölçüsü ve sıcaklıkta büyük değişimler yaşandığını ve okyanusların bu olaylarda büyük bir rol oynadığını ortaya koyuyor.

ÜLKELER FOSİL YAKITI BIRAKMAKTAN UZAKLAR

Politik bir müdahalenin birkaç on yıl yerine on yıl içinde ölçülebilir tesirler yaratması ihtimali, atmosferdeki karbondioksiti temizleme maksadı güden daha agresif çalışmaları teşvik edebilir. Politik müdahalelerin gelecekte sunacağı şartlı yararlardan çok şu anda uygulandığını görmek, çok daha tatmin edici olabilir. Bununla birlikte, günümüzde ülkeler fosil yakıt kullanımından vazgeçmeye yakın bir noktada değiller. Bundan çok, eldeki ispatların tamamı, insanlığın gelecek on yıllar içinde süratli bir global ısınmaya şahit olacağına işaret ediyor.

Ulaştığımız en sağlam bulgu, beşerler atmosfere ne kadar az karbondioksit salarsa, insanlığın genel durumunun da o kadar iyi olacağını gösteriyor. Süreğen ısınma ve insan davranışı, gelecekte ne kadar olması gerektiğinden kelam etmek yerine, hem sera gazı salımını düşürmek hem de bu ısınan gezegene çabucak ahenk sağlamak için var olan eforları hızlandırmak gerektiğine işaret ediyor.

*ABD’de bulunan Michigan Üniversitesi’nde İklim ve Uzay Bilimleri ve Mühendisliği Profesörü.

**Paleoiklim, dünya tarihinin bütününü kapsayan ölçekte, geçmiş jeolojik zamanlar boyunca iklim olaylarında meydana gelen değişimleri inceleyen bilim kısmıdır.

Yazının yepyenisi The Conversation sitesinden alınmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)

Gazete Duvar