Birkaç aydır, ekranlarımızda olsa da aslında konutlarımızın en hoş köşesinde çok hoş bir sofra kuruluyor, başında çok hoş müzikler söyleniyor, izleyen herkesi imrendiren bir dost muhabbeti dönüyor etrafında. Aksiyon Atmaca masanın başında o hoş sesiyle bir müziğe eşlik ediyor: “Şimdi keşke meyhanesinde / İnce bir sofra kurarız / Kadehin dudağa değdiği yerde / Geçmiş günleri ararız”. Akabinde yeni müziklerde duymayı çok özlediğimiz Yaşar “Hani ömrümdün, yıldızlar gözlerinde / Bir yanıp bir sönerdi. Pekala ya artık?” diye nida ediyor. Sonra nasılsa bir halı sahanın ortasında kurulan sofraya Hüseyin Turan iştirak edip, “İste şu canı viran edeyim / Âlemin gizini ayan edeyim” deyiveriyor. Bizler izleyip mest olmuş “Ah orada olsaydım” derken bu kere Hüsnü Arkan’ın nefesinden “Sen geldin ya her müzik nihayet makamı / Artık gel de aşka inanma”yı duyuyor, hasretlere hasret, sevdalara sevda ekliyoruz.
Her masanın gerisinde bir yazı: Keşke Meyhanesi. Biz ekran başında o muhabbete imrenenlerin içinden bir daha geçiyor doğal: “keşke…”.
Malum masanın konut sahibi, Daniska kümesi. Gökhan Tümkaya, Cihan Arkman, Deniz Bayrak ve Efe Demiryoğuran’dan oluşan küme, 2019’da tamamı kendi müziklerinden ve düzenlemelerinden oluşan ‘Mış Gibi’ albümünü yayınlamıştı. O devir kümede Hüseyin Çebişci de yer alıyordu. Çok özel müziklerin, müzikle derinlemesine hemhal olmayanların bile anlayacağı bir müzikal kalite ile sunulduğu bu albüm, küme tam da gidenlerin asla unutmayacağı lansman konserini yapmışken “patlayan” pandemi şartlarının ve karanlık gündemin ortasında çok duyurulamadı. Albümdeki birbirinden özel müzikler, muhakkak bir müzik dinleyicisinin kulaktan kulağa fısıldamasıyla beşerler tarafından keşfedilmeye başlandı.
Bir mühlet sonra ise bu kere birinci albümün stilinin biraz dışında müziklerle, üstte kelamını ettiğim ‘Keşke Meyhanesi’ ile çıktılar karşımıza. Müzikler bu sefer “meyhane şarkısı” havasındaydı nitekim de. Tekli olarak yayınlanan, alaturka motiflerle, alaturka enstrümanlarla icra edilen bu müzikler, bir evvelki albümde de müziklerin birçoklarını yazmış olan Gökhan Tümkaya imzasını taşıyor. Kümeye her müzikte sesiyle, tutumuyla gönüllere taht kurmuş bir sanatçı eşlik ediyor. ‘Mış Gibi’nin tersine ‘Keşke Meyhanesi’nde müzikler yayınlanır yayınlanmaz büyük bir ilgiyle karşılanıyor. Bunda kümenin kendine has toplumsal medya kullanma üslubunun da büyük rolü var doğal.
Daniska, kelamı oradan oraya alengirli yollarla getirmiyor, yekten “Şöhret olmak istiyoruz!” diyor. Hepsi 40’lı yaşlarında birer kız babası olan küme üyelerinin güzellikleriyle, aslında ellerinde büyük bir koz olarak dursa da seksapaliteleriyle; enteresan, farklı, merak uyandıran bir imajla gündeme gelmek üzere bir kaygıları yok. Her manada önemli, birçok dinleyicinin gözyaşlarına davet çıkaran müzikler yazıyorlar, fakat bu müzikleri pek de “ciddi” olmayan bir yolla sunuyorlar toplumsal medya üzerinden. Birlikte müzik söylemek istedikleri sanatkarlara toplumsal medyadan açıkça davette bulunuyor, hatta sanatçı biraz nazlanırsa kendi mahallelilerini defansa çağırıyorlar. Şayet bugüne kadar denk gelmediyseniz bu söyleşiyi okuduktan sonra kümenin toplumsal medya hesaplarını takip etmeyi unutmayın.
Daniska ile yakın vakitte yayınladıkları ‘Şimdi Gel de Aşka İnanma’nın ve başlayan konserlerinin birincisinin akabinde konuştuk. Gökhan Tümkaya, tüm küme ismine sorularımızı yanıtladı.
Müzikle yakından ilgilenenler sizi iyi tanıyor aslında. Stüdyocu, aranjör, enstrümanist, tonmayster olarak yıllardır dalın içindesiniz. Sizlerle Daniska ile tanışanlara ‘Daniska’nın öyküsünü anlatabilir misiniz? Ne oldu da 40 yaşınızdan sonra, üstelik işiniz gücünüz başınızdan aşkınken bu türlü bir maceraya atıldınız?
Burada soruları, bizi çok iyi tanıyan müzisyen dostumuz Mahmut Çınar soruyor, bu sebeple palavra söylememeye ihtimam göstereceğiz.
Şöyle düşündük aslında; bizim derhal şöhret olmamız lazım!
Neden mi? Bu yaştan sonra sarışın, mavi gözlü, bu türlü fit sikspekli, uzun uzunluklu hatta genç görünebilmemizin tek yolu şöhret olmak. Kolay yoldan şöhret olmanın yolu da müzik yapmak. Bu yüzden kurduk Daniska’yı. Bu ortada şeyi de öğrendik alışılmış; müzik yaparak şöhret olmak hiç de kolay değilmiş (gülüyor).
Latife bir yana bizim müzik yapmaktaki tek gayemiz sevgiyi büyütmek. Evet efendim; bu kahır çağında ve bu gözyaşı ülkesinde… Müziğin uygunlaştırıcı, birleştirici gücüne sığınıyoruz. Güya beşerler bizim bir müziğimizi, onu söyleyen sesi, içinde geçen bir kelamı severse, bizi bile sevebilirlermiş üzere geliyor. O yüzden, Daniska’nın beyhude bir gayret olmadığına inanarak bu maceraya atıldık.
ÜNLÜ OLMAMASIYLA ÜNLÜ KÜME
Kendi müziklerini yazmak, düzenlemek, kesinlikle kalbur üstü bir biçimde çalmak, kaydetmek, görüntü klip çekmek, yayınlamak… Aslında ünlü olmanın sıkıntı, tahminen en sıkıntı, zahmetli yolunu seçmişsiniz. E değdi mi bari? Ünlü olabildiniz mi bari? Sokakta durdurup fotoğraf çektirenler olmaya başladı mı?
Her şeyi denedik ancak beyhude, ünlü olamıyoruz. Sonuçta Daniska “ünlü olamamasıyla ünlü bir grup” oldu. Hatta bazen görünmez olduğumuzu düşünüyoruz! Sigorta primleri, vergi taksitleri falan olmasa varlığımızı sorgulayacağız yani o derece.
Sizinle yaptığımız bu söyleşi durumu değiştirmezse şimdi büyük kalabalıklara ulaşamadık lakin dinleyenlerimizle çok keyifli bir münasebetimiz var. Halimizden mutluyuz yani. Herkes Daniska dinlesin diye bir kaygımız yok, yalnızca başkalarıyla birlikte Daniska da dinlensin istiyoruz.
Birinci albümünüzü yayınladıktan sonra biraz farklı bir iş yaptınız ‘Keşke Meyhanesi’ ile. Bu proje -insanların masalarda buluşamadığı- pandemi şartlarında mı oluştu? Neden, nasıl giriştiniz bu türlü bir işe?
Evet pandemi şartlarında oluştu ‘Keşke Meyhanesi’. Zati çok yalnızdık, apansız yapayalnız kaldık. Hayatlarımızı azalttık lakin birtakım şeyleri de çok özler olduk. Neleri mi özledik? Doksanlı yılları mesela, dost sohbetlerini, Zeki’yi, Neşet’i, Müzeyyen’i, Yeşilçam’ın tüm dünya hoşlarını, çilingir sofralarını, sarılmayı, dokunmayı…
‘Keşke Meyhanesi’ ile hayatımıza hoşluklar katan, tüm hayran olunasılara bir hürmet duruşunda bulunmak istedik. Çilingir sofralarında dinlenen müziklere yenilerini eklemek, beceremesek bile o canım müzikleri hatırlatmak istedik. Artık ortamızda olmayan şık insanlara, hala beraberiz demek istedik. Berbat mü ettik?
‘NEŞEYİ KARİZMATİK OLMAYA TERCİH EDİYORUZ’
Pek iyi etmişsiniz. Yaptıklarınızı paylaşma biçiminiz de çok konuşuluyor. Toplumsal medyada kendinize mahsus, komik bir biçiminiz var. Halbuki oldukça “ciddi” bir müzik yapıyorsunuz. Toplumsal medya imajınızın yaptığınız müziğin farklı anlaşılması riski doğurduğunu düşünüyor musunuz?
Bizi takip edenler ortasında müzik yaptığımızı bilenlerin sayısı epeyce az aslında (gülüyor). Biz müziğin tesirli bir irtibat aracı olduğuna inanıyoruz, müziklerimiz kendi kederlerini anlatırmış üzere geliyor.
Bu biçim, şuurlu bir tercih doğal. Müzik dışında mümkün epey eğlenceli, umutlu olmaya çalışıyoruz. Hepimizin buna gereksinimi olduğunu düşünüyoruz. Bu kendimizle eğlenme hali kesinlikle yaptığımız işin ciddiyetini sekteye uğratıyordur lakin biz karizmatik olmayı insanların sevincine tercih edecek bir küme değiliz. İnsanları eğlendirebiliyor, nefes almalarına vesile olabiliyorsak daha ne isteriz…
Birlikte ‘Peki Ya Şimdi’yi söylediğiniz Yaşar’ı Twitter’da “darlayarak” mı ikna ettiniz hakikaten?
“Darlamak” demeyelim de, Yaşar’ın Keşke Meyhanesi’ne konuk olmasını çok istedik diyelim. İşimizi bahta bırakmak istemedik. Tüm imkânlarımızı seferber ettik, münasebetlerimizi kullandık baktık beceremiyoruz “Tivit İçi Kargo”ya başvurduk. Sevgili site sakinleri sayesinde hayalimiz gerçek oldu. Çok da hoş oldu…
‘Mış Gibi’ albümünüzün Kadıköy’deki “efsane” lansman konserinden sonra, tahminen büyük ölçüde pandemi şartları gereği konser yapmamıştınız. Artık ‘Keşke Meyhanesi’ projesi için konserlere başladınız. İzmir’de Suat Taşer’de çaldınız, bir nevi yuvanız olan Kadıköy Sahne’de bu ayın sonunda merakla beklenen bir konseriniz var. Sonra Ankara… Nasıl konserlerde dinleyicinin reaksiyonu? Siz kendinizi bu sefer birilerinin gerisinde çalmadığınız konserlerde nasıl hissediyorsunuz?
Büyük sahnelerde kalabalıklara çalmış deneyimli müzisyenleriz lakin Daniska konseri olunca işler değişiyor. Yersiz bir gülümsemeyi takip eden süratli kalp atışları, keyifli provalar, tatlı uykusuzluklar, derken midemizde uçuşan kelebekler. Çok heyecanlanıyoruz, bu da hepimiz için sürprizlere hamile bir ortam yaratıyor. Konserimiz bittiğinde yapmak istediğimiz birçok şeyi yapamamış, yerine fazlaca cümbüş, sevinç koymuş olarak iniyoruz sahneden.
Konserlerimizi, dostlarımızla tekrarı olamayacak bir buluşma olarak görüyoruz, unutulmaz olsun istiyoruz ve o denli olması için çalışıyoruz.
Sahnede bizimle birebir heyecanı paylaşan müzisyen dostlarımız Atakan Teoman ve Mertcan Selçuk’a da sizin aracılığınızla teşekkür ediyor, sevgilerimizi sunuyoruz.
‘Keşke Meyhanesi’nde bizi diğer nasıl sürprizler bekliyor? Biraz ipucu?
‘Keşke Meyhanesi’ albümü sona yaklaşıyor. Sizi hangi sürpriz bekliyorsa bizi de birebiri bekliyor. Daha açık bir sözle, hangi müzik ve müzikçiyle devam edeceğimiz konusunda hiçbir fikrimiz yok.
Mevzuyu dinleyicilerimizle tartışmamız gerekecek galiba. Daniska sine-i millete dönüyor yani (gülüyor).
Şöhret basamaklarını biraz çıkalım, bizi reddeden isimleri de açıklayacağız, ortalık karışacak.
Gazete Duvar
